Περισσότεροι από δυόμισι χιλιάδες συμπολίτες μας έδωσαν τέλος στη ζωή τους από το 2010.
Όλες οι πτυχές του φαινομένου συζητήθηκαν σε επιστημονικό Συμπόσιο της Κλίμακας «Πρόληψη της Αυτοκτονίας». Η ΜΚΟ έχει καταθέσει στο Υπουργείο Υγείας σχέδιο για τη χάραξη εθνικού προγράμματος πρόληψης της αυτοκτονίας, το οποίο θα περιλαμβάνει από εκπαίδευση γιατρών και εκπαιδευτικών έως σύσταση ειδικών κέντρων σε όλη τη χώρα και θεσμοθέτηση δεοντολογίας για τον τρόπο δημοσιοποίησης.
Παγκοσμίως το 1,5% των θανάτων ετησίως προκύπτουν από αυτοκτονίες, ενώ σύμφωνα με τον ΠΟΥ (Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) ο αριθμός αυξάνεται διαρκώς. «Είναι μια ατομική πράξη με κοινωνικές διαστάσεις όμως, καθώς υπολογίζεται ότι μια αυτοκτονία επηρεάζει καταλυτικά πέντε μέλη της οικογένειας του αποθανόντος και περίπου είκοσι άτομα από το ευρύτερο περιβάλλοντος του» δηλώνει ο Dr. Lanny Berman, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Πρόβλεψης της Αυτοκτονίας. Ο ιδιος ανέφερε πλείστα μέτρα προλήψης του φαινομένου, που έχουν εφαρμοστεί σε άλλες χώρες. «Μια ενδεικτική περίπτωση είναι οι αυτοκτονίες στο Μετρό της Αθήνας, που από 3 ή 4 ανά έτος έφθασαν πέρυσι τις 9». Μια αυτοκτονία θα μπορούσε να αποτραπεί με φωτεινές επιγραφές, ενημέρωση των εργαζομένων, κάμερες, τοποθέτηση εμποδίων κτλ.
Ψυχιατρικά προβλήματα (κατά 40,9%) –συχνά αδιάγνωστα- σε συνδυασμό με οικονομικές δυσκολίες και προσωπικά αδιέξοδα προκαλούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Πάνω από είκοσι είναι οι ψυχικές διαταραχές- πέραν της δημοφιλούς κατάθλιψης- που μπορούν να συμβάλουν στην αυτοκτονία. «Διαπιστώνω ότι οι αυτόχειρες δεν είναι τόσο οι άνεργοι όσο εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και την απαιτούμενη φαρμακευτική αγωγή», υπογραμμίζει η Καθηγήτρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στο ΕΚΠΑ, κ. Χαρά Σπηλιοπούλου.
Η ομάδα της, που φθάνει στο σπίτι του αυτόχειρα, έρχεται αντιμέτωπη με πλειάδα «σιωπηλών» μηνυμάτων που αφήνει πίσω του ο νεκρός. «Η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας είναι μια προσπάθεια επικοινωνίας αυτού που πεθαίνει με το περιβάλλον του, από το οποίο συνήθως είναι απομονωμένος» εκτιμά η κ. Σπηλιοπούλου «άλλωστε στη συντριπτική πλειοψηφία οι αυτοκτονίες γίνονται δια απαγχονισμού, που είναι ένας τρόπος τιμωρίας των οικείων».
Τέλος, η γιατρός κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις χιλιάδες άδειες οπλοφορίας, που έχουν μεν λήξει αλλά τα όπλα δεν έχουν κατασχεθεί. «Δεν καταγράφεται ούτε ελέγχεται σε ποιά χέρια βρίσκονται και αν ο κάτοχος είναι ψυχικά υγιής» υπογραμμίζει «τις προάλλες μια γυναίκα άνοιξε το συρτάρι του αποθάνοντα από δεκαετία συζύγου της, βρήκε ένα περίστροφο και αυτοκτόνησε».
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112944116
Όλες οι πτυχές του φαινομένου συζητήθηκαν σε επιστημονικό Συμπόσιο της Κλίμακας «Πρόληψη της Αυτοκτονίας». Η ΜΚΟ έχει καταθέσει στο Υπουργείο Υγείας σχέδιο για τη χάραξη εθνικού προγράμματος πρόληψης της αυτοκτονίας, το οποίο θα περιλαμβάνει από εκπαίδευση γιατρών και εκπαιδευτικών έως σύσταση ειδικών κέντρων σε όλη τη χώρα και θεσμοθέτηση δεοντολογίας για τον τρόπο δημοσιοποίησης.
Παγκοσμίως το 1,5% των θανάτων ετησίως προκύπτουν από αυτοκτονίες, ενώ σύμφωνα με τον ΠΟΥ (Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) ο αριθμός αυξάνεται διαρκώς. «Είναι μια ατομική πράξη με κοινωνικές διαστάσεις όμως, καθώς υπολογίζεται ότι μια αυτοκτονία επηρεάζει καταλυτικά πέντε μέλη της οικογένειας του αποθανόντος και περίπου είκοσι άτομα από το ευρύτερο περιβάλλοντος του» δηλώνει ο Dr. Lanny Berman, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Πρόβλεψης της Αυτοκτονίας. Ο ιδιος ανέφερε πλείστα μέτρα προλήψης του φαινομένου, που έχουν εφαρμοστεί σε άλλες χώρες. «Μια ενδεικτική περίπτωση είναι οι αυτοκτονίες στο Μετρό της Αθήνας, που από 3 ή 4 ανά έτος έφθασαν πέρυσι τις 9». Μια αυτοκτονία θα μπορούσε να αποτραπεί με φωτεινές επιγραφές, ενημέρωση των εργαζομένων, κάμερες, τοποθέτηση εμποδίων κτλ.
Ψυχιατρικά προβλήματα (κατά 40,9%) –συχνά αδιάγνωστα- σε συνδυασμό με οικονομικές δυσκολίες και προσωπικά αδιέξοδα προκαλούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Πάνω από είκοσι είναι οι ψυχικές διαταραχές- πέραν της δημοφιλούς κατάθλιψης- που μπορούν να συμβάλουν στην αυτοκτονία. «Διαπιστώνω ότι οι αυτόχειρες δεν είναι τόσο οι άνεργοι όσο εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και την απαιτούμενη φαρμακευτική αγωγή», υπογραμμίζει η Καθηγήτρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στο ΕΚΠΑ, κ. Χαρά Σπηλιοπούλου.
Η ομάδα της, που φθάνει στο σπίτι του αυτόχειρα, έρχεται αντιμέτωπη με πλειάδα «σιωπηλών» μηνυμάτων που αφήνει πίσω του ο νεκρός. «Η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας είναι μια προσπάθεια επικοινωνίας αυτού που πεθαίνει με το περιβάλλον του, από το οποίο συνήθως είναι απομονωμένος» εκτιμά η κ. Σπηλιοπούλου «άλλωστε στη συντριπτική πλειοψηφία οι αυτοκτονίες γίνονται δια απαγχονισμού, που είναι ένας τρόπος τιμωρίας των οικείων».
Τέλος, η γιατρός κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις χιλιάδες άδειες οπλοφορίας, που έχουν μεν λήξει αλλά τα όπλα δεν έχουν κατασχεθεί. «Δεν καταγράφεται ούτε ελέγχεται σε ποιά χέρια βρίσκονται και αν ο κάτοχος είναι ψυχικά υγιής» υπογραμμίζει «τις προάλλες μια γυναίκα άνοιξε το συρτάρι του αποθάνοντα από δεκαετία συζύγου της, βρήκε ένα περίστροφο και αυτοκτόνησε».
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112944116
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου